Goedemorgen wakker Nederland, de Telegraaf is wakker geworden??
Dat genezen kankerpatienten veel minder kans hebben op een baan is zo oud als de weg naar Rome, om het zo maar uit te drukken.
En warom denk ik dat? Zeg ik dat?
Omdat je geen genezen kankerpatient hoeft te zijn om daar achter te komen, elke andere in potentie dodelijke of rondweg nare ziekte waar iemand van genezen raakt of het goed onder controle weet te houden, maakt al jaren, decennia het zelfde mee.
Als je geen kwaal of gebrek hebt, of zo'n leuke ziekte als kanker, of hiv/aids, om maar wat te noemen, dan realiseer je je dat niet.
De 'genezen' mensen zijn namelijk voor de rest van hun leven "damaged goods" voor zowel bedrijfsleven als overheid. En hoezeer we ook goed gemotiveerde arbeidskrachten nodig hebben, uit deze groep zal men als het enigzins kan niet putten, als de dood dat men is dat de desbetrefende ziekte kan terugkeren en problemen kan veroorzaken m.b.t. het werk dat gedaan moet worden, de continuiteit, etc.
Dat deze mensen juist hoog gemotiveerd zijn, dat de overheid allerlei fasciliteiten toekent als er toch onverhoopt uitval voordoet, etc. doet er niks an af..... zelfs niet voor die overheid zelf, die namenlijk net zo spastisch met deze groep omgaat als het bedrijfsleven. O, en natuurlijk weet ik dat er uitzonderingen zijn, maar de naam zegt het al
uitzondeirngen.
Het gaat meer om hoe "de nog gezonden" tegen"gewezen" zieke mensen aankijken.
Dat deze gewezen zieken, of chronisch zieken, meestal veel beter hun gezondheid in de gaten houden, beter hun vinger aan de pols houden om het zo maar te zeggen, en in algemeen veel beter zijn in het voorkomen, omdat ze letten op allerlei signalen van het lichaam, makt het dat deze groep, als het eenmaal aan de slag is, eigenlijk qua ziekteverzuim e.d. naar verhouding beter scoort.
NU heb ik zelf ook een van die aandoeningen en ben aardig bekend, en toegegeven, ook gefrustreerd, door al die afwijzingen en dat, ongetwijfeld onbedoeld, maar toch plaatsvindende geiscrimineer. Of het nu voor een positie bij de rijksoverheid ging, of zoiets als gemeentesecretaris of burgemeester, of een leuke pasende baan bij het bedrijfsleven... je mag echt in je handjes knijpen als je uberhaupt wordt uitgenodigd voor een gesprek.
Okay, je hoeft niet te melden wat je hebt, over je gezondheid mag je niet praten.... maar als je een beetje bekender figuur bent hoef je maar te googlen en je hele hebben en houwen dienaangaande ligt in feite voor de potentiele werkgever resp. opdrachtgeven voor het oprapen.
Tja, en dan beginnen ze er soms ook nog gewoon over en ontdek je dat je en passant ook een stuk voorlichting zit te geven... om aan het eind te horen dat vanwege continuiteit, risico's e.d. men het toch niet aandurft, resp. niet doet (dat zijn nog de relatief eerlijke) of er komt een een of ander rot smoesje, om het zo maar te noemen, omdat men iets moet hebben.
Het meest frustrerende is dan vervolgens als je later in de krant leest welke vogel de baan wel heeft gekregen en je aantoonbaar ziet aan bijvorbeeld diens resume, dat die persoon op papier de mindere van jouw is, en je dus eigenlijk gewoon mee had moeten kunen draaien in de sollicitatieprocedure.
Nog ironischer wordt het als ik je vertel dat ook een keertje een eerlijke burgemester tegen mij zei dat om de redenen van continuiteit, etc. men gewoon een 'gezond' iemand wilde anstellen en geen risico's wilde lopen. Je houdt dan je mond verder dicht anders kan je het helemaal schudden in dat wereldje. Maar de ironie toen was dat een kleine maand na start van de nieuwe gemeentesecretaris in die stad, de man ziek werd, en jaren eruit geweest is en niet teruggekeerd is op zijn plek!
Sedert dat gesprek met die burgemeester ben ik zegge en schrijven 2 dagen uitgeschakeld geweest als gevolg van een griepje, heb ook nog een 3 tal jaren wethouder gespeeld en gemiddeld 80 tot 100 uur per week gewerkt (ja, het was gekkewerk, maar goed, het werk was ook meteen hobby en je bent vrijgezel, dus je hebt wat te spenderen).
Hadden ze mij bijvoorbeld genomen, en was ziek geworden, zelfs 2 dagen, dan kreeg men onmiddelijk de vergoedingen van overheidswege die daarvoor staan bij ziekte e.d., kan men direct vervanging inhuren, indien nodig zonder extra kosten te maken, etc....... m.a.w., die rare overheid, die zelf dus ook niet van har eigen regelingen gebruik maakt, heeft van alles bedacht om werkgevers over te halen ons soort mensen dus wel in dienst te nemen.
Maar ja, veel werkgevers, m.n. zij die een eigen zaak hebben opgebouwd, weten dat je moet leiden door voorbeeld gedrag, laten zien dat jouw manier de goede is, of althans dat je daar zelf van overtuigd bent!
BIJ de HIv Vereniging hebben we eind jaren negentig het reintegratieproject bedacht, om mensen te helpen weer aan de slag te komen omdat het de gezondheid niet bepald bevordert van al die relatief jonge ziek geweest zijnde, om de hele dag thuis te zitten/hangen. MIjn dokter zegt altijd tegen mij: van werken heb ik hier nog niemand dood zien gaan, alleen maar beter doen zien worden!
Dat taraject bestond uit weerbaarheidstrainingen en hulp bij sollicitaties, bemiddeling etc.... we kregen er zelfs donaties voor, o.a. van de helaas te vroeg overleden Burgemeester van Tilburg, oud plaatsgenoot van mij, Johan Stekelenburg. HIJ zag het wel en de waarde van wat we probeerden te doen......... maar degene diet dat inzien zijn gewoon (nog?) te weinig in aantal om die verborgen werk'macht' aan de slag te krijgen. Toen net zoals heden!!
In de krappe arbeidsmarkt van de afgelopen jaren was het zonde om zoveel gemotiveerde mensen langs de zijlijn te zien staan, omdat ze simpelweg niet mochten.... gewoon eigenlijk discriminatie. BIj de wet trouwens verboden, maar wat doe je eraan als je er tegenaan loopt? NIETS!!
Ik probeer te kijken of ik nu elders, in een wereld waar dit soort ziektes als minor distractions worden gezien, en waar als je kan werken of ondernemen het niemand iets interesert of je kanker hebt gehad of hiv/aids, of suiker hebt, een hart en vaatziekte hebt overleefd, om over transplantaties nog maar te zwijgen...... je loopt, je hersens doen het (weer?) goed, je spieren ook, nou, wat is dan het probleem?
Zelfde geld trouwens voor mensen die boven de 45/50 zijn, werden ook gediscrimineerd: je bent ouder dus meer kans op gebreken, langzamer, e.d.
Nou, toen ik eens voor een gemeente werkte en mensen moets aannemen of ontslaan, de ouderen die ik tegen de wens van de rest toch in dienst nam, waren tevens de succesvolste, weinig tot niet ziek en geen andere toestanden die men thuishield. de jongeren hadden vaak allerlei kleine dingen, om over kinderen nog maar te zwijgen...... ik vond, en was toen een jonge vent van begin 30(!) dat die ouderen eigenlijk het meest degelijk waren.
vergelijk het met de eerste generatie nokia telefoons, okay, je kan er geen filmpjes mee downloaden, maar je kan er mee bellen en sms-en.... die krengen doen het nog steds prima als het een keer valt, werkt ie ook nog steeds... met die nieuwere, van welk merk dan ook, kunnen steeds minder hebben en dan zijn ze stuk... en dan ook meteen goed stuk.
Enfin, als je dan een aandoening hebt of hebt gehad en de hele zaak is goed onder controle en je dokters vertellen je dat je er 80+ me kan worden, ben je zielsgelukkig.......en als je dan er aan gewend bent, je weer verder mag kijken dan 1 a 2 jaar, en je weer planne voor de toekomst durft te maken... krijgen verreweg de meesten te maken met de frustratie dat je dat dan wel vanaf de zijlijn moet doen en je wel haast bovenmenselijk moet zijn om daar doorheen te breken... soms lukt het (tijdelijk) ;-)
Maar totdat we anders gaan aankijken tegen deze groep zogemande 'damaged goods' zal er niks veranderen, en als de overheid echt wil dat daar verandering in komt, moet die zelfde overheid eens goed tonen dat ze wel lef heeft om te leiden via het geven van het goede voorbeeld.
Het zit hem namenlijk voornamenlijk tussen de oren van alle' gezonden'
Zo, en zo schreef er eentje die al 12/13 jaar tegen dat soort frustraties aanloopt en inmiddels het dus maar heeft opgegeven, zonder het op te geven trouwens... als je begrijpt wat ik bedoel ;-)
EN die ook terugdenkt aan gesprekken met genezen kankerpatienten die net zoals ik stuk liepen op het onbegrip en de eigenlijk harteloos koude instelling van de , wat ik noem, de 'gezonden'.
Hoezoe 'gezond' vraag ik me dan wel eens af!
