Ex-kankerpatienten minder kans op een baan, kopt de Telegraaf...

Goedemorgen wakker Nederland, de Telegraaf is wakker geworden??
Dat genezen kankerpatienten veel minder kans hebben op een baan is zo oud als de weg naar Rome, om het zo maar uit te drukken.
En warom denk ik dat? Zeg ik dat?
Omdat je geen genezen kankerpatient hoeft te zijn om daar achter te komen, elke andere in potentie dodelijke of rondweg nare ziekte waar iemand van genezen raakt of het goed onder controle weet te houden, maakt al jaren, decennia het zelfde mee.

Als je geen kwaal of gebrek hebt, of zo'n leuke ziekte als kanker, of hiv/aids, om maar wat te noemen, dan realiseer je je dat niet.
De 'genezen' mensen zijn namelijk voor de rest van hun leven "damaged goods" voor zowel bedrijfsleven als overheid. En hoezeer we ook goed gemotiveerde arbeidskrachten nodig hebben, uit deze groep zal men als het enigzins kan niet putten, als de dood dat men is dat de desbetrefende ziekte kan terugkeren en problemen kan veroorzaken m.b.t. het werk dat gedaan moet worden, de continuiteit, etc.
Dat deze mensen juist hoog gemotiveerd zijn, dat de overheid allerlei fasciliteiten toekent als er toch onverhoopt uitval voordoet, etc. doet er niks an af..... zelfs niet voor die overheid zelf, die namenlijk net zo spastisch met deze groep omgaat als het bedrijfsleven. O, en natuurlijk weet ik dat er uitzonderingen zijn, maar de naam zegt het al uitzondeirngen.

Het gaat meer om hoe "de nog gezonden" tegen"gewezen" zieke mensen aankijken.
Dat deze gewezen zieken, of chronisch zieken, meestal veel beter hun gezondheid in de gaten houden, beter hun vinger aan de pols houden om het zo maar te zeggen, en in algemeen veel beter zijn in het voorkomen, omdat ze letten op allerlei signalen van het lichaam, makt het dat deze groep, als het eenmaal aan de slag is, eigenlijk qua ziekteverzuim e.d. naar verhouding beter scoort.

NU heb ik zelf ook een van die aandoeningen en ben aardig bekend, en toegegeven, ook gefrustreerd, door al die afwijzingen en dat, ongetwijfeld onbedoeld, maar toch plaatsvindende geiscrimineer. Of het nu voor een positie bij de rijksoverheid ging, of zoiets als gemeentesecretaris of burgemeester, of een leuke pasende baan bij het bedrijfsleven... je mag echt in je handjes knijpen als je uberhaupt wordt uitgenodigd voor een gesprek.
Okay, je hoeft niet te melden wat je hebt, over je gezondheid mag je niet praten.... maar als je een beetje bekender figuur bent hoef je maar te googlen en je hele hebben en houwen dienaangaande ligt in feite voor de potentiele werkgever resp. opdrachtgeven voor het oprapen.
Tja, en dan beginnen ze er soms ook nog gewoon over en ontdek je dat je en passant ook een stuk voorlichting zit te geven... om aan het eind te horen dat vanwege continuiteit, risico's e.d. men het toch niet aandurft, resp. niet doet (dat zijn nog de relatief eerlijke) of er komt een een of ander rot smoesje, om het zo maar te noemen, omdat men iets moet hebben.
Het meest frustrerende is dan vervolgens als je later in de krant leest welke vogel de baan wel heeft gekregen en je aantoonbaar ziet aan bijvorbeeld diens resume, dat die persoon op papier de mindere van jouw is, en je dus eigenlijk gewoon mee had moeten kunen draaien in de sollicitatieprocedure.
Nog ironischer wordt het als ik je vertel dat ook een keertje een eerlijke burgemester tegen mij zei dat om de redenen van continuiteit, etc. men gewoon een 'gezond' iemand wilde anstellen en geen risico's wilde lopen. Je houdt dan je mond verder dicht anders kan je het helemaal schudden in dat wereldje. Maar de ironie toen was dat een kleine maand na start van de nieuwe gemeentesecretaris in die stad, de man ziek werd, en jaren eruit geweest is en niet teruggekeerd is op zijn plek!
Sedert dat gesprek met die burgemeester ben ik zegge en schrijven 2 dagen uitgeschakeld geweest als gevolg van een griepje, heb ook nog een 3 tal jaren wethouder gespeeld en gemiddeld 80 tot 100 uur per week gewerkt (ja, het was gekkewerk, maar goed, het werk was ook meteen hobby en je bent vrijgezel, dus je hebt wat te spenderen).
Hadden ze mij bijvoorbeld genomen, en was ziek geworden, zelfs 2 dagen, dan kreeg men onmiddelijk de vergoedingen van overheidswege die daarvoor staan bij ziekte e.d., kan men direct vervanging inhuren, indien nodig zonder extra kosten te maken, etc....... m.a.w., die rare overheid, die zelf dus ook niet van har eigen regelingen gebruik maakt, heeft van alles bedacht om werkgevers over te halen ons soort mensen dus wel in dienst te nemen.

Maar ja, veel werkgevers, m.n. zij die een eigen zaak hebben opgebouwd, weten dat je moet leiden door voorbeeld gedrag, laten zien dat jouw manier de goede is, of althans dat je daar zelf van overtuigd bent!

BIJ de HIv Vereniging hebben we eind jaren negentig het reintegratieproject bedacht, om mensen te helpen weer aan de slag te komen omdat het de gezondheid niet bepald bevordert van al die relatief jonge ziek geweest zijnde, om de hele dag thuis te zitten/hangen. MIjn dokter zegt altijd tegen mij: van werken heb ik hier nog niemand dood zien gaan, alleen maar beter doen zien worden!
Dat taraject bestond uit weerbaarheidstrainingen en hulp bij sollicitaties, bemiddeling etc.... we kregen er zelfs donaties voor, o.a. van de helaas te vroeg overleden Burgemeester van Tilburg, oud plaatsgenoot van mij, Johan Stekelenburg. HIJ zag het wel en de waarde van wat we probeerden te doen......... maar degene diet dat inzien zijn gewoon (nog?) te weinig in aantal om die verborgen werk'macht' aan de slag te krijgen. Toen net zoals heden!!

In de krappe arbeidsmarkt van de afgelopen jaren was het zonde om zoveel gemotiveerde mensen langs de zijlijn te zien staan, omdat ze simpelweg niet mochten.... gewoon eigenlijk discriminatie. BIj de wet trouwens verboden, maar wat doe je eraan als je er tegenaan loopt? NIETS!!

Ik probeer te kijken of ik nu elders, in een wereld waar dit soort ziektes als minor distractions worden gezien, en waar als je kan werken of ondernemen het niemand iets interesert of je kanker hebt gehad of hiv/aids, of suiker hebt, een hart en vaatziekte hebt overleefd, om over transplantaties nog maar te zwijgen...... je loopt, je hersens doen het (weer?) goed, je spieren ook, nou, wat is dan het probleem?
Zelfde geld trouwens voor mensen die boven de 45/50 zijn, werden ook gediscrimineerd: je bent ouder dus meer kans op gebreken, langzamer, e.d.
Nou, toen ik eens voor een gemeente werkte en mensen moets aannemen of ontslaan, de ouderen die ik tegen de wens van de rest toch in dienst nam, waren tevens de succesvolste, weinig tot niet ziek en geen andere toestanden die men thuishield. de jongeren hadden vaak allerlei kleine dingen, om over kinderen nog maar te zwijgen...... ik vond, en was toen een jonge vent van begin 30(!) dat die ouderen eigenlijk het meest degelijk waren.
vergelijk het met de eerste generatie nokia telefoons, okay, je kan er geen filmpjes mee downloaden, maar je kan er mee bellen en sms-en.... die krengen doen het nog steds prima als het een keer valt, werkt ie ook nog steeds... met die nieuwere, van welk merk dan ook, kunnen steeds minder hebben en dan zijn ze stuk... en dan ook meteen goed stuk.

Enfin, als je dan een aandoening hebt of hebt gehad en de hele zaak is goed onder controle en je dokters vertellen je dat je er 80+ me kan worden, ben je zielsgelukkig.......en als je dan er aan gewend bent, je weer verder mag kijken dan 1 a 2 jaar, en je weer planne voor de toekomst durft te maken... krijgen verreweg de meesten te maken met de frustratie dat je dat dan wel vanaf de zijlijn moet doen en je wel haast bovenmenselijk moet zijn om daar doorheen te breken... soms lukt het (tijdelijk) ;-)

Maar totdat we anders gaan aankijken tegen deze groep zogemande 'damaged goods' zal er niks veranderen, en als de overheid echt wil dat daar verandering in komt, moet die zelfde overheid eens goed tonen dat ze wel lef heeft om te leiden via het geven van het goede voorbeeld.
Het zit hem namenlijk voornamenlijk tussen de oren van alle' gezonden'

Zo, en zo schreef er eentje die al 12/13 jaar tegen dat soort frustraties aanloopt en inmiddels het dus maar heeft opgegeven, zonder het op te geven trouwens... als je begrijpt wat ik bedoel ;-)
EN die ook terugdenkt aan gesprekken met genezen kankerpatienten die net zoals ik stuk liepen op het onbegrip en de eigenlijk harteloos koude instelling van de , wat ik noem, de 'gezonden'.
Hoezoe 'gezond' vraag ik me dan wel eens af!

Ziekjes en dokter/ziekenhuis bezoek

This 'little' entry I write in Dutch again, because need to use too many typical dutch words and do not knqw how to translate best in english without making too many silly mistakes, next to all the typing mistakes which allready wind up in these entries way too much ;-)

Afgelopen week begom ik last te krijgen van hoesten. NIets ongewoons en ik deed er dan ook verder niets mee.... totdat de hoest begon the zakken. Zakken? Ja zakken! De hoest zakte namenlijk van het begin van mijn keel langzaam naar beneden. NU heb ik 12/13 jaar geleden een paar zeer pittige longontstekingen gehad en, hoeveel jaar er ook verstrijken, je bent geconditioneerd om aan de bel te trekken bij de medische dames en heren zdra zich en herhaling van het gevoel van toen zich lijkt voor te doen.

Nou komt dat bij mij tamelijk zelden voor, pas 2 keer eerder in de afgelopen 12/13 jaar, dus met een gemiddelde van eens per 4 jaar..... mwoi, da's zo slecht nog niet! Enfin, de kriebelhoest zakte verder en mijn huis tuin en keuken oplossingen, die verrasend vaak blijken te werken! leken niet het gewenste effect te hebben. Na een antal dagen moets ik dan ook mijn hoofd in de schoot leggen en liet ik Kik weten eindelijk zo ver te zijn (bereid te zijn is beter gezegd) om naar het ziekenhuis te gaan. KIk en vrienden van hem, liepen al dagen te zeggen dat ik naar het ziekenhuis moest gaan ( en even ter informatie: een huisarts of een variant daarop kennen ze hier niet!).

NU, aangekomen in het ziekenhuis... en was niet naar die hier in Patong gegaan, maar naar Phuket International Hospital, een klein half uurtje verwijdert van waar ik nu zit, maar met een deugdelijke reputatie. NIet onbelangrijk voor een farang (= buitenlander hier in Thailand), zonder afspraak gemaakt te hebben(!!) word ik, met Kik, keurig opgevangen door het aanwezige personeel, wordt de inschrijving snel en efficient geregeld en gevraagd wat het probleem is.Dat alles geschied in een keurige ruime ontvangstruimte van het ziekenhuis. Na e.e.a. uitgelegd te hebben zonder in bijzonderheden te treden, word ik doorgestuurd naar een belendende grote wachtruimte.
NU heb ik altijd en boek bij mij om in te lezen, omdat ik niet anders gewend ben te moeten wachtem, wachten en nog eens wachten. Niet alleen hier in Thailand, maar ook als ik naar het ziekenhuis ga in Nederland voor mijn reguliere afspraken, en dan met behulp van dat boek heel goed mijn wachttijd weet door te komen.
Maar goed, tot dat moment had ik nog niet de kans gekregen het boek uberhaupt open te slaan, hehe.

Goed, ben in de tweede wachtruimte, en wordt neergepland door een zuster (of was het gewoon personeel, geen idee) en gevragd of ik wilde wachten. Een paar tellen later, het boek lag net op mijn schoot, komt een verpleegster naar mij toe die mijn gewicht en bloedruk wil opmeten (88 kg, jaja, goed he?!! en 69 - 112 bloeddruk, ook niet verkeerd huh?!). Vervolgens mag ik weer terug naar mijn plekje naast Kik en voor een deur met een naam die ik helaas niet heb kunnen onthouden. Die Thaise namen zijn namenlijk niet zo eenvoudig te onthouden want ze klinken vor ons zo vremd en ook al is het in ons alfabet geschreven, ze ogen ook erg anders als wat wij gewend zijn.
Maar goed, had net zowar en par regels weten te lezen, toen ik al in de spreekkamer van de internist, ja, u leest het goed, werd binnengeroepen.
HIJ hoorde mij aan, vertelde hem wat meer details van mijn medische achtergrond, hij luisterde naar mijn longen, gaf een voorlopige diagnose mar wilde voor de zekerheid ook even longfoto's laten maken. Zelf ook in de gegevn omstandigheden liever het zekere voor het onzekere nemend ging ik daarmee accoord. Werd weer naar buiten zijn kamer gebracht alwaar ik meteen werd opgevangen door personeel die met mijn status in de hand mij voorging naar de rontgeafdeling. OOk dar bleek ik net in staat een regel of wat te lezen voordat ik in de rontgekamer werd binnengebracht.
Nou, daar moest ik eerst mijn twee tepelpiercings afdoen, grrr, twee gouden ringen die erg mooi stonden, al zeg ik het zelf, moesten dus eraan geloven . Foto gemakt, en hopla, stond in 5 minuten al weer buiten waar de lieftallige dame mij met foto (!!) weer terugbracht naar de internist.......die mij direct weer binnenliet en meteen de foto met mij besprak.
Dat nu bevestigde zijn eerdere voorlopige diagnose dat met de longen alles goed was en ik alleen last had van een beginende bronchitis, als ik het goed begrepen heb trouwens, haha. Dat heerste trouwens, hetgeen weer kan kloppen met andere verhalen die ik in Patong al van andere farang gehoord had. HIj schreef mij 3 verschillende medicatie voor voor max 7 dagen waarvan 1 anti biotica kuur die ik wel af moets maken. Mocht een week lang geen alcohol drinken en vooral ook geen koud water of koude drankjes, lauw of warm was uitstekend.
Toen ik weer buiten de spreekkamer stond werd ik weer door dezelfde dame als die mij naar de rontgeafdeling had begeleid, naar de aphotheek gebracht van het ziekenhuis, die, erg handig, direct naast de finaciele adminstratie van het ziekenhuis gevestigd is.
Daar betaal ik de rekening (waarover zo meer), en ontvang ik mijn medicatie. Globaal een half uurtje nadat ik het ziekenhuis binnenliep, stond ik weer buiten, te wachten op transport terug naar huis.
O< en de totale rekening, voor inschrijving (200 baht), rontgefoto (270), medicijnen (1164), en internist (800)......... 2434 baht, hetgeen tegen de huidige wisselkoers zo'n 53 euro is, maar begin dit jaar nog minder dan 50 euro zou zijn geweest!!
O< en heb ik al verteld dat als je dorst hebt in het ziekehuis je overal watertanks vindt waar je water kan tappen in bekertjes, maar ernaast ook een zoet drankje aantreft en ju d'orange? Dat er kinderspeelplekken zijn, alles ruim en licht is en ze vertalers hebben voor buitenlanders die niet goed thai spreken of slecht zijn in/met engels... allemaal inbegrepen!!

Al met al, was het een eerste keer dat ik de efficiency van een Thais zieknhuis kon bewonderen, hun moderne apparatuur kon zien en dan ook nog tegen de kosten die ze ervoor in rekening brengen. je kan dan begrijpen waarom veel mensen uit het westen hier heen komen voor een behandeling. Goedkoper en ziektekostenverzekeraars zijn al lang blij als ze thaise prijzen moeten vergoeden in plaats van bijvoorbeeld de nederlandse. EN je kan er meteen een herstelvakantie aan vast knopen en vaak nog steeds goedkoper uit zijn dan een behandeling bij ons in het westen... en het mooie is: het kennis niveau, de apparatuur doen niet onder voor onze ziekenhuizen, men is eficienter, sneller en een stuk klantvriendelijker...... en WACHTLIJSTEN? "Wat is dat?" zouden ze je hier vragen ;-)
Je wordt hier meteen geholpen, behandeld etc............

EN dan als je thuis komt, zijn er zat, in mijn geval lieftallige jongens, die voor je zorgen....... heb nog nooit zoveel eten hier voorgeschoteld gekregen als deze afgelopen dagen... haha... het kan wel iets zijn om hier effekes ziek te zijn ;-)

Odd hours or regular hours, thats the question ;-)

Left: The photographer didn't dare to get more near the pool, because too many were being trown in.... and it was such a nice early morning ;-)
When one mingles with people from the entertainment industry here, like the ladyboys, dancers and performers of Kiks work, one slowly get used, or should I say conditioned, to living odd hours most of the time.
Whats odd then you would like to know? O well, getting up at 2/3 pm, if not later, going to bed at 3/4 am, but easily enough also just at 6/7 am....... now that in itself is not that abnormal, and sure not for these guys, but sometimes one manages to get to bed around 1/2 am, but then around4/5 am one wakes up again to discover that a small pool party is building around our little private pool.
So, there's allways some life around the house, except then maybe between around 9/10 am and2/3 pm.... thats I believe the most quite time in our house, exceptions taken ofcourse!
For Didi its not bad, during daytime she likes to wander around the house or further, meeting all kinds of other (friendly?) dogs, but often she moves into the sun and shortly after out again and keep repeating that for quite some time.

Strangly, we sofar haven't had any poolparty yet with food, meaning a real BBQ... in our former little house in the hill we had those regular... but then at that time we didn't own our own bar. And we do organise all kinds of stuff there.

Well anyway, I do not know if I can recommend the life of the entertainment world as it is lived here, but its not a bad life as well........ not bad but definitly not easy as well and sometimes really though. The required stamina is amazing at times. The bosses are sometimes regular slave drivers. Well, I hope I am not one of them, but I also hope I do not pamper my boys as well, because thats also not good.

For me one big disadvante is connected to these weird/strange hours: when I wake up and the sun is allready shining, I can forget it, I am in 99% of the case unable to go back to sleep again.... ergo, this 50 year old, unable to go to bed before 2/3 am for sure, and is happy when he manages to hit the sack around 4/5... regular runs the risk of waking up again around 7... and then allways wondering how I'll get to that day again......
today is such a day... so wish me luck!

Oeps, by the way... I realy do need to find some kind of ritm, so at least I get more and well needed sleep, but I will also then be more able to learn Thai and simply do more.
I also vowed to try to get Kik to understand the value of planning, time control, self discipline, etc.... and do not laugh...... whetever one thinks, I am very capable of telling/teaching how to do just that.... often a teacher is not as good in his own subject as he's able to teach it.... though over the years I dare say that I made some real improvements, to which I desperatly try to hold on to, but which seems rather difficult here in Thailand with the current excisting lifestyle.
Well, so we also find a challenge in this area... and everyone who knows me, do know that I do like a good challenge ;-)