Afgelopen week begom ik last te krijgen van hoesten. NIets ongewoons en ik deed er dan ook verder niets mee.... totdat de hoest begon the zakken. Zakken? Ja zakken! De hoest zakte namenlijk van het begin van mijn keel langzaam naar beneden. NU heb ik 12/13 jaar geleden een paar zeer pittige longontstekingen gehad en, hoeveel jaar er ook verstrijken, je bent geconditioneerd om aan de bel te trekken bij de medische dames en heren zdra zich en herhaling van het gevoel van toen zich lijkt voor te doen.
Nou komt dat bij mij tamelijk zelden voor, pas 2 keer eerder in de afgelopen 12/13 jaar, dus met een gemiddelde van eens per 4 jaar..... mwoi, da's zo slecht nog niet! Enfin, de kriebelhoest zakte verder en mijn huis tuin en keuken oplossingen, die verrasend vaak blijken te werken! leken niet het gewenste effect te hebben. Na een antal dagen moets ik dan ook mijn hoofd in de schoot leggen en liet ik Kik weten eindelijk zo ver te zijn (bereid te zijn is beter gezegd) om naar het ziekenhuis te gaan. KIk en vrienden van hem, liepen al dagen te zeggen dat ik naar het ziekenhuis moest gaan ( en even ter informatie: een huisarts of een variant daarop kennen ze hier niet!).
NU, aangekomen in het ziekenhuis... en was niet naar die hier in Patong gegaan, maar naar Phuket International Hospital, een klein half uurtje verwijdert van waar ik nu zit, maar met een deugdelijke reputatie. NIet onbelangrijk voor een farang (= buitenlander hier in Thailand), zonder afspraak gemaakt te hebben(!!) word ik, met Kik, keurig opgevangen door het aanwezige personeel, wordt de inschrijving snel en efficient geregeld en gevraagd wat het probleem is.Dat alles geschied in een keurige ruime ontvangstruimte van het ziekenhuis. Na e.e.a. uitgelegd te hebben zonder in bijzonderheden te treden, word ik doorgestuurd naar een belendende grote wachtruimte.
NU heb ik altijd en boek bij mij om in te lezen, omdat ik niet anders gewend ben te moeten wachtem, wachten en nog eens wachten. Niet alleen hier in Thailand, maar ook als ik naar het ziekenhuis ga in Nederland voor mijn reguliere afspraken, en dan met behulp van dat boek heel goed mijn wachttijd weet door te komen.
Maar goed, tot dat moment had ik nog niet de kans gekregen het boek uberhaupt open te slaan, hehe.
Goed, ben in de tweede wachtruimte, en wordt neergepland door een zuster (of was het gewoon personeel, geen idee) en gevragd of ik wilde wachten. Een paar tellen later, het boek lag net op mijn schoot, komt een verpleegster naar mij toe die mijn gewicht en bloedruk wil opmeten (88 kg, jaja, goed he?!! en 69 - 112 bloeddruk, ook niet verkeerd huh?!). Vervolgens mag ik weer terug naar mijn plekje naast Kik en voor een deur met een naam die ik helaas niet heb kunnen onthouden. Die Thaise namen zijn namenlijk niet zo eenvoudig te onthouden want ze klinken vor ons zo vremd en ook al is het in ons alfabet geschreven, ze ogen ook erg anders als wat wij gewend zijn.
Maar goed, had net zowar en par regels weten te lezen, toen ik al in de spreekkamer van de internist, ja, u leest het goed, werd binnengeroepen.
HIJ hoorde mij aan, vertelde hem wat meer details van mijn medische achtergrond, hij luisterde naar mijn longen, gaf een voorlopige diagnose mar wilde voor de zekerheid ook even longfoto's laten maken. Zelf ook in de gegevn omstandigheden liever het zekere voor het onzekere nemend ging ik daarmee accoord. Werd weer naar buiten zijn kamer gebracht alwaar ik meteen werd opgevangen door personeel die met mijn status in de hand mij voorging naar de rontgeafdeling. OOk dar bleek ik net in staat een regel of wat te lezen voordat ik in de rontgekamer werd binnengebracht.
Nou, daar moest ik eerst mijn twee tepelpiercings afdoen, grrr, twee gouden ringen die erg mooi stonden, al zeg ik het zelf, moesten dus eraan geloven
Dat nu bevestigde zijn eerdere voorlopige diagnose dat met de longen alles goed was en ik alleen last had van een beginende bronchitis, als ik het goed begrepen heb trouwens, haha. Dat heerste trouwens, hetgeen weer kan kloppen met andere verhalen die ik in Patong al van andere farang gehoord had. HIj schreef mij 3 verschillende medicatie voor voor max 7 dagen waarvan 1 anti biotica kuur die ik wel af moets maken. Mocht een week lang geen alcohol drinken en vooral ook geen koud water of koude drankjes, lauw of warm was uitstekend.
Toen ik weer buiten de spreekkamer stond werd ik weer door dezelfde dame als die mij naar de rontgeafdeling had begeleid, naar de aphotheek gebracht van het ziekenhuis, die, erg handig, direct naast de finaciele adminstratie van het ziekenhuis gevestigd is.
Daar betaal ik de rekening (waarover zo meer), en ontvang ik mijn medicatie. Globaal een half uurtje nadat ik het ziekenhuis binnenliep, stond ik weer buiten, te wachten op transport terug naar huis.
O< en de totale rekening, voor inschrijving (200 baht), rontgefoto (270), medicijnen (1164), en internist (800)......... 2434 baht, hetgeen tegen de huidige wisselkoers zo'n 53 euro is, maar begin dit jaar nog minder dan 50 euro zou zijn geweest!!
O< en heb ik al verteld dat als je dorst hebt in het ziekehuis je overal watertanks vindt waar je water kan tappen in bekertjes, maar ernaast ook een zoet drankje aantreft en ju d'orange? Dat er kinderspeelplekken zijn, alles ruim en licht is en ze vertalers hebben voor buitenlanders die niet goed thai spreken of slecht zijn in/met engels... allemaal inbegrepen!!
Al met al, was het een eerste keer dat ik de efficiency van een Thais zieknhuis kon bewonderen, hun moderne apparatuur kon zien en dan ook nog tegen de kosten die ze ervoor in rekening brengen. je kan dan begrijpen waarom veel mensen uit het westen hier heen komen voor een behandeling. Goedkoper en ziektekostenverzekeraars zijn al lang blij als ze thaise prijzen moeten vergoeden in plaats van bijvoorbeeld de nederlandse. EN je kan er meteen een herstelvakantie aan vast knopen en vaak nog steeds goedkoper uit zijn dan een behandeling bij ons in het westen... en het mooie is: het kennis niveau, de apparatuur doen niet onder voor onze ziekenhuizen, men is eficienter, sneller en een stuk klantvriendelijker...... en WACHTLIJSTEN? "Wat is dat?" zouden ze je hier vragen ;-)
Je wordt hier meteen geholpen, behandeld etc............
EN dan als je thuis komt, zijn er zat, in mijn geval lieftallige jongens, die voor je zorgen....... heb nog nooit zoveel eten hier voorgeschoteld gekregen als deze afgelopen dagen... haha... het kan wel iets zijn om hier effekes ziek te zijn ;-)
No comments:
Post a Comment