17.58 09 01 2007 - 2008 23.58

De laatste dagen voor woensdag de 9e vroegen Thaise vrienden al zo af en toe waarom ik wat afwezig was. Gelukkig, als je dat tenminste belangrijk vindt, hebben ze me nog net niet spontaan zien huilen.
Waarom? Ik beleefde de afgelopen dagen weer de laatste dagen van mijn moeder, die vorig jaar op de 9e overleed om 2 voor zes in de middag. De laatste doktersbezoeken thuis, vervolgens eindelijk de rit met de volledig medisch uitgeruste taxibus naar het ziekenhuis. Elke herinnering, woorden gesproken tussen mijn moeder en mij, kwamen terug... ook de onbeduidende zaakjes. Zo herinnerde ik mij dat ik moeders boodschappenlijstje, de laatste door haar opgesteld, met ook spullen om van thuis mee naar haar toe in het ziekenhuis te nemen, nog steeds bij mij thuis ligt. Maar ook de laatste woorden die wij beiden bewust tegen elka ar hebben gezegd...en tja, dan ging er vaak spontaan ook een kraantje open. Vooral de 9e zelf was best moeilijk. De hele dag toen met Ma in het ziekenhuis doorgebracht, maar haar helaas niet meer bij volle bewustzijn meegemaakt. De zorgen, elke handeling van de artsen, de gesprekken met verplegers, onderzoeken, uiteindelijk de gang naar de IC, de telefoongesprekken met mijn broer en zus. Je broer en zus moeten bellen dat ze nu echt moesten opschieten (alsof ze dat al niet probeerden, maar dat kon ik toen ook niet ruiken). Dat de dokters gezegd hadden dat Ma het niet meer zou redden vandaag. Enfin, een heleboel emotionele herinneringen die allemaal terugkomen als een film die in je hofd draait.... dan weer terugspoelend en dan weer vooruit maar uitzetten, nee dat kon nu net dus niet.
Gelukkig had Kik vrij kunnen krijgen Van Simons Cabaret en konden we de avond weggaan, naar Phuket Fantasea. Was daar nog nooit geweest en moets spectaculair zijn. Goed, dus ook het diner erbij geboekt. Goedkoop, ook naar Thaise begrippen , was het niet. Zoiets als een avondje naar het Circustheater gaan bij ons.

Maar moet gezegd: afgeleid werd ik, en of ik wilde of niet, kreeg geen kans met mijn gedachten af te dwalen naar het ziekenhuis anno 2007. Mar goed, honderden spelers/figuranten, 16 olifanten, buffalo's, gigantische decors die wisselden, klassieke thaise dansen, cabaret, illusonisten, en luchtacrobatiek boven je hoofd ana het plafond (logisch)...wat weer bijzonder was want nog niet eerder heb ik 8 luchtacrobaten synchroon ieder op zijn eigen plek een hele serie zien afwerken...echt indrukwekkend.
Enfin, ik kan hiervan een hele beschrijving geven, maar dat komt dan wel een andere keer.
Goed, werd dus knap sterk afgeleid en rond half elf verlieten wij het 'theater' complex die iets weghad van een kerstmarkt, Efteling en Circustheater gecombineerd. O, en er werden de hele tijd kerstmuziek gespeeld!
We waren in Kamale dus had Kik met zijn moeder afgesproken hetgeen ik heel passend vond, symbolisch gezien.
Maar goed, dat laatste uurtje naar 2 voor 12 (2 voor zes in Nederland dus) was lichtelijk slopend. Had graag afgezonderd willen zitten rond het 'uur U' maar juist toen brak er een stortbui los en dan ga je met voldoende verstand niet de weg op. Dus zaten we in een poolbar langs de weg....denk dat Ma daar wel hartelijk om zou hebben gelachen.

Het 'uur U" nadert gestaag, en even voor 2 voor middernacht (2 voor 6 namiddag in Nederland) maak ik een smsje klaar naar mijn broer en zus met "proost, op ma!" nadat ik ze een half uurtje eerder al had ge-smst dat 2 voor 6 Nederlandse tijd, 2 voor middernacht Thaise tijd wij 3-en stil zouden staan bij en proosten op Ma......en zo, net als een jaar geleden, allemaal samen zouden zijn, ook al zaten we op verscheidende plekken op deze aardbol!
In die open poolbar, aan die tafel met Kiks moeder en Kik zelf, voelde ik me neens ontzettend droevig worden, het gemis raakte me vol in het gezicht....raar wat symboliek kan doen over de tijd met iemand. De hele tijd zag ik het beeld vor me van mijn moeder en wij 3-en in dat laatste half uur, laatste kwartier, laatste minuten...zo ontzetend vreemd.

Kik vroeg ineens, waarom ik plotseling zoveel rookte? De ene sigaret na de ander passeerde mijn lippen.......ik keek hem eerst afwezig aan. HIj vroeg of alles goed was. Toen realiseerde ik mij wat hij gevraagd had en antwoordde ik: " IN het ziekenhuis mocht ik vorig jaar niet roken, en mijn hemel, wat snakte ik er toen juist naar...vandaar, want ik beleef alles weer opnieuw en zo echt, maar nu zit ik toch niet meer in het ziekenhuis en kan ik wel roken. Zie het maar als plaatsvervangende stress afweer"
Toen, om 2 voor 6 barste ik in alle heftigheid weer in huilen uit, midden in die poolbar (de lokatie interesseerde me even helemaal niet). Met tranen in de ogen, drukte ik op de verzendknop van mijn mobiele telefoon naar mijn zus en broer en proostte ik op Ma's welzijn, waar ze ook mocht wezen!
De moeder van Kik sloeg de arm om mij heen en zei dat ik niet moest huilen. KIk zei vervolgens dat als ik huilde dat dan met positieve gevoelens moest zijn want anders hield ik Ma's ziel vast en kon zei zich niet bevrijden van deze wereld om zich op de volgende voor te bereiden, een hopelijk betere!
Een mooie gedachte!
Een par tellen later kwamen gelijkluidende smsjes binnen van mijn zus en broer! Wat een warm gevoel, dat we allemaal het zelfde hadden gedaan op het zelfde moment!!!
Net als een jaar geleden voelde ik me weer erg warm en, gek genoeg, ook erg gelukkig en blij hoe alles gelopen was.
In de rotsvaste overtuiging dat Ma dat ook was en is!

Weer een paar tellen later, kon ik me de emoties voor 2 voor van mij afschudden. En ik zei tegen Kik en zijn moeder: "Zo, en dan gaan we nu het leven vieren!".

Nouuuuu, dat heb ik geweten!! Het is uiteindelijk een bijzondere nacht geworden hier in Phuket Patong.
En knap laat en een klein beetje teut maar rolde ik in de vroege ochtend mijn mandje in. Blij en droevig tegelijk, maar blij nog het sterkst. Ma was wederom passend uitgewuifd.